Zitvolleybalster Wietske vond haar sport via Marktplaats

Wietske van Halteren (25) zit in het Nederlands zitvolleybalteam. Het doel is om de Spelen van Los Angeles te halen met dat team. Speelsters hebben op verschillende manieren hun weg gevonden naar de selectie. Een deel werd gescout via de Paralympische Talentdag. “Dat is een geweldige kans, want veel mensen weten niet eens dat deze sporten bestaan”, zegt ze in een interview met Roos Oosterbaan voor NOCNSF.nl “En eerlijk gezegd is het een wat logischere route dan een sport vinden via Marktplaats."

Voor Wietske begon het zitvolleybal namelijk met de verkoop van haar kniebeschermers op Marktplaats. Ze was vanaf haar tiende een talentvolle volleybalster. Ze trainde drie keer per week en speelde in het weekend wedstrijden. Met haar jeugdteam bereikte ze de hoofdklasse. Al haar vrije tijd zat in volleybal, ook toen ze later aan de pabo ging studeren. Maar toen ze haar enkel verzwikte tijdens een training veranderde alles.

De pijn aan verdwijnt niet en ze krijgt uiteindelijk de diagnose posttraumatische dystrofie in haar onderbeen. Over die aandoening is nog relatief weinig bekend, merkte Wietske ook. Ze hield lang hoop op verbetering tot een arts zei dat ze waarschijnlijk nooit meer zou kunnen volleyballen. "Dat was pas het moment waarop ik dacht: dit is echt ernstig en definitief." 

‘Te koop’

Omdat ze haar kniebeschermers niet meer kan aanzien, besluit ze die dan te verkopen. Een berichtje op Marktplaats met de toelichting ‘Te koop. Door blessure kan ik niet meer volleyballen’ levert haar geen koper op, maar wel een bericht. Of ze niet eens zou willen zitvolleyballen, met daarbij een e-mailadres van de manager van het Nederlands zitvolleybalteam. "Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wie me dat heeft gestuurd."

Verkeerd beeld van sport

Ze was in eerste instantie niet enthousiast om zitvolleybal te gaan proberen, maar haar vriend moedigde dat juist aan. “Hij zei: probeer het gewoon. Zitvolleybal leek me niks voor mij. Ik vond mezelf helemaal niet gehandicapt, wat moest ik daar?” Na lang aarzelen mailde ze toch en mocht ze een week later al meetrainen. Vanaf het eerste moment dat ze het team zag, veranderde het beeld dat ze van de sport had. “Ik heb die meiden nooit als gehandicapt gezien. Het zijn allemaal jonge sporters. Die handicaps vielen niet op, omdat iedereen wel iets had. Bizar eigenlijk dat mijn oorspronkelijke idee over wat gehandicapt is meteen wegviel.”

Vrijer

Wietske mag blijven meetrainen met het Nederlands team. Ondertussen blijft de pijn in haar been aanhouden. Ze kon niet meer slapen en ook concentreren op haar studie werd steeds lastiger door de pijn. “Alle behandelingen waren op niets uitgelopen. Ik was mijn been liever kwijt dan rijk.” Op haar eigen verzoek wordt uiteindelijk haar been geamputeerd. “Dat klinkt misschien heftig, maar voor mij was het geen moeilijke keuze. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.” De pijn verdwijnt na de operatie en Wietske leert met een prothese lopen. Drie weken na het afzetten van haar onderbeen start ze weer met trainen. “Op het veld verdween de angst voor een bal op mijn been. Ik was daar voorheen toch in het spel steeds mee bezig. Het voelt nu veel vrijer.”

Plezier

Nu ze terugkijkt vindt ze het ook bijzonder hoe alles gelopen is sinds haar blessure. "Hoewel het ook heftig was, zou ik nu niet meer willen ruilen. Zitvolleybal heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben. Ik doe nu zoveel vette dingen. De wedstrijden in het buitenland, de paralympische droom voor Los Angeles. En nog altijd het plezier van volleybal. Dat is nooit weggeweest."

Lees het hele interview met Wietske op NOCNSF.nl of bekijk hieronde een video over haar: